چند جانبه گرایی به عنوان بدیل یکجانبه گرایی با رویکرد ضد هژمونیک بر آن است تا با گشودن مجاری متعدد برای بازیگران عرصه بین المللی، ساحتی فراخ تر برای بازیگری آنان تدارک ببیند و تعاملات را از تنگناهای سیاسی و امنیتی رهایی بخشد. در الگوی چند جانبه گرایی اصل بر مسئولیت پذیری و کنش تعاملی در عرصه امنیت و صلح جهانی است؛ چند جانبه گرایی هسته سختی در مرکز تعاملات خود دارد که مانع از پذیرش هرگونه یکجانبه گرایی از سوی دولتها و نهادهای سلطه جو است. پس از اینکه آمریکا به طور یک طرفه از برجام خارج شد؛ برجامی که ماحصل توافق دیپلماسی  بین المللی بود، بار دیگر نظام تحریمی خود را به طور یکجانبه برقرار کرد. این اقدم آمریکا در واقع نوعی بازگشت به دوران جنگ سرد برای سلطه هژمونیک با ابزار تحریم ایران است. در چنین شرایطی آنچه می تواند الگوی موفق و پویایی برای گذار از دوره تحریم برای ایران باشد نه الگوی دو قطبی غرب و شرق  بلکه الگوی چندجانبه گرایی است؛ در این سیاست ایران می تواند به عنوان بازیگری مسئول در عرصه صلح و امنیت جهانی و با حضور فعال در مجامع بین المللی و برگزیدن روش گفتگو آثار تحریم های آمریکایی را تقلیل داده و به صیانت از منافع ملی خود بپردازد. با توجه به ضرورت  هم اندیشی و تبیینگری درباره چنین موضوعی از سوی پژوهشگران و صاحبنظران، انجمن مطالعات جهان با همکاری دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران برآن شد تا به این ضرورت و دغدغه علمی در قالب سمیناری بین المللی پاسخ داده  و ضمن طرح سیاست چند جانبه گرایی به مثابه الگویی کارآمد برای دوران  تحریم  به بررسی و تحلیل آن  پرداخته  و به خلق و غنای ادبیات پژوهشی مربوط به آن یاری رسانده تا در نهایت برون داد آن به راهبردهایی مشخص برای کارگزاران و تصمیم سازان سیاسی کشور منجر شود.